Doorgaand verkeer gestremd

Een chaos was het. Onlangs werd een deel van de snelweg bij IJsselstein voor de eerste keer van 5 weekenden afgesloten voor onderhoud aan het wegdek. De 90.000 automobilisten die hier dagelijks passeren moesten een andere route vinden. En dat werd chaos. Al de eerste dag was er sprake van een verkeersinfarct op de wegen rond Utrecht. Automobilisten zochten massaal een andere manier om hun bestemming te vinden. Was het niet via de snelweg, dan wel binnendoor.

Niet gek dat na het eerste weekend crisisberaad plaatsvond om extra maatregelen te treffen. Deze chaos was het eerste weekend overduidelijk niet voorzien, maar was voor de volgende weekenden inmiddels te voorspellen.

In mijn eigen dorp wordt ook aan de weg getimmerd. De belangrijkste doorgaande weg in Soest gaat op de schop, met als doel een betere doorstroming. Ook niet echt fijn, maar wel beter gecommuniceerd. Uitgebreid en ver van tevoren werden de werkzaamheden aangekondigd. Zo goed geregeld, menig projectcoördinator kan er een puntje zuigen.

Op verschillende manieren werd er gecommuniceerd. Thuis in de brievenbus, en letterlijk langs alle wegen werd de mogelijke hinder aangekondigd. Als inwoner van Soest, of als frequente (door)reiziger heb je de berichten niet kunnen missen.

Afgelopen week startte er weer een nieuw deel van de werkzaamheden. Hiervoor werd vlak bij ons om de hoek de weg volledig afgesloten. Die afsluiting werd al vooraf aangekondigd met borden, maar nu het zover is nog eens met een tandje extra. Al een paar rotondes van tevoren wordt de afsluiting aangekondigd. Een alternatieve route wordt aangegeven en duidelijk bewegwijzerd. Je kunt er (letterlijk) niet omheen.

En toch zijn er mensen die zelf ook een bord met zich meedragen. Voor hun eigen kop wel te verstaan. Automobilisten die met volle vaart een wegversperring passeren die aankondigt dat over 200 meter de weg is afgesloten. Ze rijden met volle vaart door, alsof de afsluiting voor hen niet geldt. Om vervolgens na 200 meter abrupt tot stilstand te komen en na enige vertwijfeling rechtsomkeert te maken. Het is een opmerkelijk schouwspel vanaf de plek langs deze weg waar ik een paar keer per dag de hond uitlaat. Hoeveel berichten kun je missen, hoe stug kun je vasthouden aan je eigen geplande route?

Zo letterlijk vanaf de zijlijn besef ik mij dat ik soms ook wel eens doorrijd bij zo’n bord. In de hoop dat de weg toch open is. Dat al die borden een vergissing zijn. Of ik vertel mezelf dat als het echt afgesloten was dat bord wel midden op de weg zou staan. Of zo in gedachten dat ik die borden niet echt gelezen heb. En dan ook (mopperend) rechtsomkeert maak, geïrriteerd omdat ik door deze vertraging vast te laat ga komen.

Dat gebeurt me trouwens niet alleen op de weg. Soms ben ik onderweg naar één van mijn doelen ook wel eens wat signalen gepasseerd dat ik me op een doodlopende weg bevind. En heb ik die signalen (een onderbuik gevoel, of een goed bedoeld maar ongevraagd advies) volledig genegeerd. Om door te gaan tot ik volledig vastloop, in plaats van eerder mijn route aan te passen.

Soms is het mijn ego (dit moet ik kunnen), soms is het de waan van de dag (ik ben zo druk dat ik niet op de signalen let), en soms weiger ik gewoon bij te sturen want ik ben zo lekker tempo aan het maken (niets houdt mij tegen!). Dank voor het advies, maar ik ga nu echt niet meer stoppen. En soms is het de navigatie die ik de schuld geef. De navigatie die het obstakel niet kent en mij eindeloos onmogelijke commando’s blijft geven en mij radeloos (of hartgrondig vloekend) aan het stuur doet zitten.

Met de hond aan de lijn, kijkend naar de kerende auto’s geef ik mijzelf maar weer eens een goed advies. Af en toe een beetje vaart minderen en om me heen kijken is zo gek nog niet. Om zo eerder signalen op te pikken en vroeger van de doodlopende weg terug te keren naar een route die mij wel bij mijn bestemming brengt. Ik geef me zelf een voldaan schouderklopje voor zoveel wijsheid, en steek de weg over naar huis. Op het zebrapad een zoekende en hartgrondig vloekende automobilist ontwijkend die tevergeefs de weg via onze wijk probeert terug te vinden.

Waar blijf jij doorgaan op een ingeslagen pad, wetend dat het een doodlopende weg is?