Jonge hond

Binnen 24 uur nadat de nieuwe televisie was geleverd had hij het al voor elkaar. De afstandsbediening aangevreten. En niet een heel klein beetje ook. Ongeveer de helft van de knoppen was onherkenbaar of verplaatst.

De nieuwe laarsjes van mijn vrouw. Binnen een week vakkundig vermaakt tot sandalen. Net zoals de slippers die ik altijd in huis draag. Nou ja, altijd, behalve dat ene moment dat ik ze in de bek van onze hond vond. Net zoals de gepersonalsieerde onderzetters, en alle hondenbestendige knuffels in de vorm van een giraffe, eend, vogelbekbeest en de rest van de dierentuin.

En dat is nog niet alles. Overdag is het over het algemeen een voorbeeldige huisvriend. Tot ’s avonds iedereen thuis is. Dan lijkt er een knop om te gaan die roept: “let’s get this party started!”. De sprintjes van de woonkamer naar de keuken verbreken elke keer weer een snelheidsrecord. En als er geen PR meer in zit, dan kiest hij voor de obstacle run. Onderweg naar de keuken over een zo’n groot mogelijk deel van de bank. En weer terug. Om zich vervolgens te nestelen in de stoel van de baas, waar hij van weet dat ie er niet mag komen.

Buiten is zijn energie minstens zo hoog. Hij kan weliswaar minder schade aanrichten, maar ik zou me niet verbazen als iemand uit ons gezin binnenkort een arm uit de kom heeft. Want ook daar kan hij van 0 tot héél erg snel binnen 2 seconden. Van rustig snuffelend naar een target op zijn radar waarna een ruk aan de riem volgt.

Het is zo’n lieverd. Zo lekker enthousiast. Komt het liefst bij je op de bank liggen, half op schoot alsof je al jaren bevriend bent. Echt een lief beest, maar af en toe wat veel. Zeker in vergelijking met onze vorige hond, die met 11 jaar alles lekker op zijn eigen tempo deed. Volgens de hondentrainer is dit een werkhond. Eéntje die vooral uitgedaagd moet worden, fysiek en mentaal. Nou, dat stond er niet bij op z’n stamboom…

Begrijp me goed, we houden van dit dier. Ook al is ie af en toe wat veel, en vreet hij de helft van onze inboedel aan of op, na een jaar wil ik ‘m niet meer missen. Ook al zijn er af en toe momenten dat ik iets anders tegen hem zeg 😉. Zeker nu we weten dat we zijn energie niet moeten begrenzen, maar vooral in banen moeten leiden. In een richting die voor ons wel past. Sindsdien gaat het een stuk beter.

Nu weet ik dat ik dieren niet met mensen mag vergelijken. En een hond zeker niet met een medewerker. En toch zie ik veel parallellen, naast natuurlijk het verschil dat alleen een hond een baas heeft.

Ook medewerkers selecteren we op hun stamboom, sorry CV. En op hoe leuk en enthousiast ze zich gedragen tijdens de kennismaking, sorry sollicitatie. Om ze met torenhoge verwachtingen aan te nemen, want dit vinden we de jongere versie van die goede collega die vorige week vertrokken is.  

En als die nieuwe medewerker dan vol enthousiasme begint verbazen we ons over de pit. “Doen jullie dat zo, wat ouderwets!” Wanneer hij of zij door alle ongeschreven regels heen dingen aan de orde stelt gaan we de energie even begrenzen. “Ga je eerst maar even kennismaken en inwerken, de rest komt later wel als je weet hoe wij het hier altijd doen”.

Heb je eindelijk een jonge hond in huis gehaald, dan wordt hij voortdurend op z’n plaats gezet. Omdat we met z’n allen schrikken van de energie die er af spat. En dan zijn we verbaasd dat medewerkers het na een paar maanden voor gezien houden, bij gebrek aan fysieke of mentale uitdaging. Of tot opluchting van een paar collega’s die graag alles bij het oude houden en vooral terug verlangen naar de collega die vertrokken is. De collega die misschien wel vertrokken is omdat ie al tijden z’n ei niet meer kwijt kan omdat ‘hoe we het hier altijd al doen’ teveel het mantra is geworden van de organisatie. Je kent het wel. Zo’n organisatie waar niet alleen de hond, maar ook mensen nog steeds een baas hebben…