Wie ben jij eigenlijk

Ze zeggen dat het makkelijker wordt als ze ouder worden. Of makkelijker het juiste woord is weet ik niet. Anders in ieder geval wel.

Kinderen, toen ze nog jong waren was het een stuk overzichtelijker. Intens misschien, maar in ieder geval overzichtelijk en vaak eenvoudig van aard. En met het bedoel ik dan eenvoudigweg alles wat te maken heeft met kinderen groot brengen.

Leren fietsen en zwemmen ging om geduld. Het avondritueel om ze naar bed te krijgen was uitdagend, maar ook wel knus. En school was gewoon druk met alle activiteiten die er mee samen hangen.

Vriendjes die kwamen spelen was gezellig. En als het niet gezellig was, dan kwamen ze gewoon niet nog een keer. Als er tegenwoordig vriendjes komen spelen dan heeft dat een heel ander betekenis, en als het niet bevalt kost het ons veel meer moeite om ze niet terug te laten komen…

Zo ook afgelopen zomer. Eén van onze dochters had een nieuwe vriend, en die zou zich de laatste week van onze vakantie bij ons voegen in Frankrijk. Allemaal goed overlegd en besproken, maar toch opeens heel anders dan de speelafspraakjes van vroeger. “Wanneer komt papa of mama je weer ophalen?” was niet meer van toepassing. En tegelijk zou het zomaar dé liefde van het leven van onze dochter kunnen zijn. Dus een beetje ons best doen voor een warm welkom was het voornemen.

Om heldere verwachtingen te scheppen, en tegelijk een welkom gevoel over te brengen wilde ik tijdens het eerste avondmaal wat hartelijks en zinnigs zeggen. Maar zo eenvoudig ik dat had bedacht om te doen, zo makkelijk was dat toch niet.

“Jongen, van harte welkom, wees jezelf en doe alsof je thuis bent.” Bij de gedachte alleen al kreeg ik het benauwd. Want hoe goed kende ik hem? De paar keer dat ik hem al ontmoet had waren vriendelijk, maar kort en bondig. Ik had eigenlijk geen idee hoe het er bij hem thuis aan toe ging. Bij doen alsof je thuis bent kreeg ik al gelijk allerlei visioenen. Ik denk vaak in plaatje en zag al van alles voor me.

Misschien was hij wel gewend het laatste koude biertje uit de koelkast te pakken zonder de volgende koud te leggen…

Misschien was het wel een mama’s kindje die alles achter hem liet neervallen, waarna zijn moeder alles opruimt.

Zou het er zo één zijn die na elk toiletbezoek de borstel niet weet te vinden, en het lege wc rolletje op de grond laat vallen zonder aan te vullen?

Is het iemand die altijd het hoogste en vooral laatste woord wil hebben? Dat wordt strijd…

Zou hij bijdragen aan wat taakjes die wij ook in een vakantie altijd verdelen, of is hij gewend om op zijn gat te gaan zitten als de vaatwasser in- of uitgeruimd moet worden?

Langzaamaan wist ik niet of ik wel wilde dat hij helemaal zichzelf ging zijn, of doen alsof hij thuis is. Ik merkte dat ik vooral wilde dat hij zich zou gedragen zoals het bij ons thuis gaat. En zichzelf zijn, ja natuurlijk, maar dat vraagt veel vertrouwen in het beoordelingsvermogen van onze dochter. Door wie heeft ze zich laten veroveren?

In ons gezin is het eigenlijk de eerste keer dat ik het zo mee maak. Ik vind het belangrijk dat het voor iedereen werkt dus geef ik er mijn aandacht aan. Hoe anders gaat dat op menig werkvloer. Daar komen en gaan met regelmaat nieuwe mensen in ons leven met wie we vervolgens intensief moeten samenwerken. Mensen die we soms meer uren per dag (in wakkere staat) om ons heen hebben dan onze geliefden.

Hoeveel tijd en aandacht besteden we daar aan om te zorgen dat het voor iedereen werkt? Maken we écht kennis, of houden we het bij het formele voorstelrondje met de snelle CV? Of is een goede introductie niet de taak van HR of de manager? We hebben toch een onboardingsprogramma?

Hoe goed ken jij je nieuwe collega écht? En weet hij van de ongeschreven regel dat vrijdagochtend het bier voor de vrijmibo wordt koud gelegd? Of wordt dat alvast de eerste teleurstelling?