En nu?

Het is een gezellige avond. We hadden iets te vieren dus de stemming is uitbundig als we met z’n tweeën naar huis rijden. We genieten nog even na en kijken er naar uit om thuis nog even door te gaan.

Maar eenmaal thuis gekomen is de pret van korte duur. Geen: “Hallo, hoe was het?” of een andere verwijzing naar onze avond. Onze oudste dochter wacht ons op met een bedrukt gezicht. “Pap, heb je een visum nodig om naar Amerika te gaan?” is haar eerste vraag. “Ik wilde online inchecken maar dat kan niet zonder visum.”

“Jazeker, anders kom je er niet in.” Een grote teleurstelling. Haar koffer staat al gepakt om morgenochtend het vliegtuig in te stappen. Een week Amerika bij haar nichtje in het vooruitzicht dreigt in het water te vallen.

Voor de zekerheid check ik nog even bij mijn broer die in Amerika woont, en al talloze keren de douane gepasseerd is. “Vergeet het maar, je komt niet eens het vliegtuig in.” is zijn antwoord.

“En nu?” Er zit maar één ding op, direct aanvragen en hopen dat de aanvraag morgenochtend verwerkt is. Geen reden om te twijfelen aan de toekenning, alleen de duur is dubieus. Onder het motto niet geschoten is altijd mis waagt ze zich er aan. Het visum wordt aangevraagd en betaald, op hoop van zegen!

Wanneer ’s morgens vroeg de wekker gaat om naar Schiphol te rijden is er nog geen antwoord. “En nu?” Gewoon gaan is het besluit. Misschien komt het akkoord onderweg nog.

Eénmaal op Schiphol nog steeds geen antwoord. Als ze bij de eerste de beste incheckzuil probeert in te checken is dat nog steeds niet onmogelijk. Geen visum geen boardingpas. Uit het veld geslagen zakt de moed haar in de schoenen. Desondanks besluit ze zich te melden bij de incheckbalie. Maar ook daar een resolute weigering. Zonder visum geen check in.

We zijn vroeg op Schiphol, dus we besluiten een kop koffie te pakken en nog even te wachten. Misschien dat de aanvraag toch nog verwerkt wordt? De tijd verstrijkt. Mijn dochter ziet de euro’s van haar ticket samen met de koffie in haar beker verdampen. Een bittere pil voor een studente die er hard voor gewerkt heeft. Het zijn wel een paar eurootjes…

In een laatste poging probeert ze het nog één keer bij een incheckzuil maar tevergeefs. Met nog iets meer dan een half uur tot vertrektijd vliegt er maar één ding vandaag, en dat is de hoop om toch nog te vetrekken. Moedeloos kijkt ze me aan.

Ik geef haar een knuffel om te troosten, en als ik daarbij over haar schouder kijk zie ik dat we voor de servicebalie van KLM staan. “Wil je het daar nog proberen?” vraag ik haar. “Misschien kunnen ze je helpen, misschien kunnen ze je vlucht omboeken zodat je meer tijd hebt?”

“Dat gaat toch niet lukken. Ik heb vorige week al geprobeerd mijn vlucht aan te passen voor een andere bestemming, maar toen kon dat ook al niet.” Met enige aandrang besluit ze het toch te proberen.

Ook hier geen toegang tot het vliegtuig. Ook niet in de verwachting dat het visum tijdens de vlucht binnenkomt. De behulpzame KLM dame checkt nog even of ze kan zien dat het visum aangevraagd is maar ziet zelfs dat niet. Er volgen nog meer teleurstellingen. Het visum blijkt niet rechtstreeks bij de Amerikaanse Douane aangevraagd maar bij een tussenschakel. Eentje die er flink aan verdient maar er nog niets mee gedaan heeft.

“En nu?” Alsnog een aanvraag via het officiële kanaal. Daar weer vertraging in de aanvraag die niet duidelijk is. En nog een vertraging omdat de betaling maar niet verwerkt wordt… Tegen beter weten in blijft ze proberen.

Bij KLM houden ze vol. Haar plek wordt afgemeld, maar wel omgeboekt naar een vlucht later op de dag. Zou het dan toch nog gaan gebeuren? Het wachten duurt lang, de tijd gaat langzaam. Ik ben blij dat ik gebleven ben en mijn plannen voor deze zaterdag heb omgegooid.

Even lijkt er een bericht over de visumaanvraag. Die kan niet doorgaan omdat er al een aanvraag in behandeling is. Verwarring, het laatste sprankje hoop lijkt ook te vervliegen. Gelukkig, het blijkt de bemiddelaar die toch nog in beweging komt. En dan, vlak daarna een akkoord op de goede aanvraag. En dan gaat het snel. Groen licht voor de boardingpas. Ze kan vertrekken. Beter laat dan nooit. Ik ben blij. En nog iemand met mij 😉

Ik ben blij dat het gelukt is. Blij dat we elke keer weer zijn blijven proberen. Elke keer wat anders. Tegen beter weten in, overtuigd dat het toch niet meer gaat lukken. Stom, dom, de verwijten die ze zichzelf maakte waren van haar gezicht af te lezen. Eigen schuld, dikke bult.

Ik probeer me te herinneren wanneer ik voor het laatst zo koppig door ben blijven gaan maar kan het niet herinneren. Ik ken de verleiding om ‘realistisch’ te blijven. Dit gaat niet meer lukken kotm bekend voor. En de zelfkastijding ook. Het is weer een wijze les. Het is pas over als het over is. Een wijze les voor mijn dochter. Maar ook voor mij. Dat ik halverwege de ochtend naar het thuisfront appte dat we vast samen terug naar huis komen heb ik haar nog steeds niet verteld 😊