Het is kwart voor 6 ’s morgens op de luchthaven in Portugal. Het wachten is op het boarden van onze vlucht naar Eindhoven. Vanuit de rij wachtenden dringt een passagier zich naar voren. Gedrongen postuur, militair kapsel en dito uitstraling. Strak gezicht, en ondanks het vroege tijdstip nu al duidelijk gestrest. Zo iemand die ik niet graag in mijn nek heb hijgen dus ik laat hem graag voorbij gaan.
Eenmaal vooraan gekomen stuurt de tengere grondstewardess de man resoluut terug. Zonder priority ticket heeft hij niets te zoeken in de priority rij. Kennelijk is ze het wel gewend want ze laat zich niet van slag brengen door zijn brute houding. Zichtbaar gefrustreerd druipt de man protesterend af, zijn vrouw gelaten in zijn kielzog.
Even later een nieuwe poging. De rij waarin hij zich bevindt wordt gepasseerd door passagiers die bij dezelfde gate maar voor een andere vlucht al wel mogen boarden. De man mengt zich tussen deze passagiers en probeert nog een keer vooraan bij de gate te komen. Opnieuw een stewardess die hem terug naar de rij voor de vlucht naar Eindhoven dirigeert. Het is duidelijk dat de man deze tegenspraak niet gewend is, en zijn blik verraadt de stress die het hem oplevert. Met duidelijke tegenzin keert hij terug naar de rij, links en rechts andere passagiers opzij duwend.
Vijf minuten later een nieuwe poging, nu in de juiste rij waar ook de andere passagiers met ene non-priority ticket geduldig wachten. De man wurmt zich opnieuw naar voren en weet met zijn norse blik een plek te veroveren vooraan in de rij, ten koste van de andere passagiers die hem met tegenzin maar wijselijk doorlaten. Zijn blik voorspelt geen ruimte voor tegenspraak. Zijn vrouw die hem zwijgzaam volgt lijkt stilletjes te bevestigen dat dat inderdaad wel zo verstandig is.
En ja hoor, alle stress en energie leveren hem resultaat. Als het boarden voor de vlucht naar Eindhoven dan echt begint is hij één van de eersten die de laatste check passeert en aan boord kan om zijn stoel op te zoeken. Tegen de tijd dat wij ook bij het vliegtuig arriveren heeft hij zijn plek al ingenomen en zien we hem van buitenaf bij het raampje genoegzaam naar buiten kijken.
Als wij ca 15 minuten later als één van de laatsten aan boord gaan en onze stoelen vinden is de temperatuur in het vliegtuig al flink opgelopen, ondanks dat het nog vroeg is. Klaarblijkelijk maakt het de man niet uit dat hij al even in deze warmte zonder airco moet vertoeven. Kennelijk is hem ontgaan dat hij flinke ergernis heeft opgewekt bij andere passagiers, én dat het vliegtuig voor alle passagiers tegelijk zal vertrekken. De norse blik op zijn gezicht is verdwenen en hij kijkt als een kind zo blij.
Na twee weken vakantie en rust heb ik het hele tafereel van een afstand kunnen aanschouwen zonder me er druk over te maken. Het helpt om de ironie er van in te zien. Tekenend voor het tafereel is dat het ‘gevecht’ van de man zo symbolisch is voor hoe we het onszelf en elkaar soms zo moeilijk maken, en onze prioriteiten uit het oog verliezen. Niet alleen in de rij voor het vliegtuig, maar vooral ook in het dagelijks leven.
We leveren vaak strijd die ons veel stress oplevert. De weg naar het doel gaat ten koste van onze omgeving, links en rechts trappen we op wat tenen van de mensen om ons heen, en feitelijk levert het weinig of niets extra op omdat we al die energie besteden aan iets wat als het er echt op aan komt geen prioriteit heeft. In gedachten bedank ik de man voor zijn onbedoelde les op dit vroeg tijdstip en ik neem me voor mijn eigen prioriteiten ook na de vakantie goed te bewaken.
Als ik tijdens de vlucht een vluchtige blik werp op de passagiers in de stoelen achter mij is de man vredig in slaap gevallen tegen de schouder van zijn vrouw die vriendelijk naar me glimlacht. Het lijken net twee normale mensen.