Ik vertrouw jou niet

Het was laat. Ze was later dan normaal. Meestal was ze rond deze tijd al lang thuis. Het hoefde niets te betekenen, maar toch. Ook nog geen bericht dat ze al onderweg naar huis was zoals ze altijd deed. Verder dan dommelen deed ik niet, het was ‘slapen’ met gespitste oren.

Toen ik de sleutel in het slot hoorde steken haalde ik opgelucht adem. Ik luisterde naar de geluiden in huis. Dezelfde routine als altijd: binnendoor naar de garage, fiets naar binnen, garagedeur op de grendel en tot slot schoenen die tegen de radiator in de gang bonken. Voorzichtig concludeer ik dat er niets bijzonders is.

Als ze even later naast mijn bed staat met een vrolijk “hoi” zakt mijn hartslag weer richting slaapstand. Nog even vertelt ze over wat er nu weer gebeurd is op werk, om me dan met een kus welterusten te wensen. Als ze dichtbij komt weet ik gelijk waarom ze laat was vanavond. De zoete geur van alcohol ontgaat me niet. Omdat dit voor het eerst is laat ik toch even merken dat ik het weet. “Hebben jullie nog even wat gedronken?” “Heb jij ook alcohol op?” En ik krijg een spontaan en eerlijk “Ja.” Gezien het tijdstip, en het feit dat ze gewoon recht op haar benen staat laat ik het verder.

Als we elkaar de volgende ochtend aan de ontbijttafel weer tegenkomen kan ik het toch niet laten om er op terug te komen. “Was het gezellig gisteravond?” Ik probeer op een vriendelijke manier een gesprek te openen. Kennelijk kan deze vraag ook sarcastisch uitgelegd worden want de respons is niet heel enthousiast. “Viel er iets te vieren?” Poging nummer 2. Wel respons, maar veel meer dan een “Nee, niet echt” komt er niet uit. Er is duidelijk iemand op haar hoede in dit ‘gesprek’.

Ik probeer nog wat vriendelijke benaderingen maar kom uiteindelijk toch maar to the point. “Wat heb je gedronken?” Deze vraag wordt nog steeds kort beantwoord met alleen het hoognodige antwoord: “Eén wijntje.” Ik besluit om te benoemen dat ik het er écht even over wil hebben. En als dat nog meer weerstand oproept stel ik haar de vraag of ze weet waarom ik het wil bespreken. “Ja hoor, dat snap ik echt wel. Je vindt het maar niets als ik alcohol drink.” Het komt er uit met een zucht. Niet zo eentje van opluchting maar meer in de pubertrant van “Daar gaan we weer”.

 Ik vertel haar dat het mij daar niet om gaat. Dat ik mij een alcoholische versnapering ook prima kan laten smaken. Maar ook dat het mij om iets anders gaat. Dat mijn intentie van dit gesprek anders is. En dat het gaat om hoe super ze nu bezig is op school en stage, en dat ik het alleen zonde zou vinden als ze er een dagelijkse gewoonte van zou maken om elke dag nog even na te borrelen. Omdat het dan impact heeft op hoe goed het nu gaat. En dat ik dat zonde zou vinden omdat ik trots op haar ben. En ook heel goed snap dat naborrelen er bij hoort en gewoon gezellig is.

Ineens verandert de toon en wordt het een echt gesprek. Nu helder is dat ik geen preek wil geven, en alleen maar mijn zorg uit wordt het tweerichting verkeer. En als dan ook nog duidelijk is dat ik niets verbiedt, en de keuze aan haar laat buigt de weerstand helemaal om. “Tuurlijk let ik daar ook op. Ik wil toch ook mijn stage goed doen!”

Het gesprek doet me denken aan de bochten waarin ik sommige managers zich zie wringen. En de gekunstelde omweg die ik zelf als manager ook wel eens koos. De bochten die doorzichtig zijn voor de toehoorder, en alleen maar weerstand en argwaan oproepen. Argwaan over de verborgen agenda die vermoedt wordt. Of een agenda die soms zelf al juist of onjuist ingevuld wordt. Waardoor er geen écht gesprek tot stand komt. Een gesprek dat met helderheid over de intenties opeens wel tweerichtingsverkeer wordt, en waarin verbinding ontstaat.

Intenties duidelijk maken is één van de negen onderwerpen in het CommunicatieCanvas dat ik ontwierp. Met het CommunicatieCanvas breng je structuur in de communicatie die je als manager met je medewerkers voert zodat je doelen bereikt in samenwerking en verbinding met jouw team. Wil je er meer over weten? Je kunt het gratis downloaden op www.communicatiecanvas.com.